با هنر زندگی می کنم و هنر پایانی ندارد
مصاحبه با معصومه حیدرپور هنرمند خوشنویس و نقاشیخط
مصاحبه کننده : مرضیه حیدرپور
معصومه حیدرپور فارغ التحصیل دبیری زبان انگلیسی، عضو انجمن خوشنویسان ایران، شرکت دربیش از چهل نمایشگاه انفرادی و گروهی، شرکت در جشنواره ها و چاپ آثار در کتب جشنواره‌ها و اجرای کار در برنامه‌های زندۀ تلویزیون را در پرونده خود دارد.
چطور شد که وارد هنر شدید؟
از دوران کودکی به هنر علاقه داشتم. دوست داشتم که در دورۀ راهنمایی به کلاس های نقاشی بروم که موقعیتش برایم پیش نیامد. گاه‌گاهی در خلوت خودم نقاشی می‌کشیدم. از طرح های کتاب ها و ظروفی که در اختیار داشتم استفاده می‌کردم. یادم می‌آید که برای برادرم که کوچکتر از من بود نقاشی کشیدم که در مدرسه و شهرستان رتبه آورد.
بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه سعی‌کردم که به دنبال هنر بروم و در این مسیر قرار بگیرم. با دیدن یک آگهی مسیرم را به هنر باز کردم و آن آگهی بود که صنایع دستی هنرجو برای دوره تذهیب می خواست. مشتاق شدم که در دوره تذهیب صنایع دستی زیر نظر استاد طهماسب تقی ذوقی شرکت کنم و در مدت کوتاهی دوره تذهیب را گذراندم. برای سفارش کار تذهیب به انجمن خوشنویسان رفتم و شعری را هم که مد نظرم بود را هم به استاد نصیری دادم تا برایم با خط نستعلیق بنویسد تا تذهیبش کنم. استاد به من پیشنهاد داد که در دوره خوشنویسی شرکت کنم تا خودم متن های شعرم را بنویسم و روی خط خودم هم تذهیب کنم. این شد که به دنبال خوشنویسی رفتم و در هنر خوشنویسی باقی ماندم. سالهاست که در این زمینه به فعالیت مشغولم و همچنان هم یاد می‌گیرم و هم آموزش می‌دهم. بعد از خوشنویسی نقاشیخط را هم دنبال کردم. اولین بار نقاشیخط را زیر نظر استاد افجعی در فرهنگستان هنر شروع کردم و بعدها در دوره‌های اساتید بنام این هنر، هم شرکت کردم و تکنیک های زیادی را در این زمینه آموختم.
آیا به تذهیب هم همچنان ادامه می‌دهید؟
خیر، هنر خوشنویسی آنقدر من را مجذوب خودش کرد که تذهیب را که زمانی دل کندن از آن محال بود را کناری گذاشتم و خوشنویسی را دنبال کردم.
دوره کرونا را چطور گذراندید؟
در دوره کرونا رفت و آمدی صورت نمی گرفت وهنر خوشنویسی هم نیاز به سکوت و آرامش دارد. دوره کرونا این فرصت را برای من فراهم آورد و با آرامش بیشتری به کارم رسیدم. با وجود این، احساس تنهایی نمی‌کردم. چون آن قدر با هنر عجین شده‌بودم که فرصتی برای فکر کردن به من نمی‌داد. در چندین نمایشگاه مجازی هم شرکت کردم.
هنر در دورۀ کرونا را چگونه دیدید؟
هنر انسان را از تنهایی و منزوی بودن می‌رهاند. همینطور بود که در این دوران سخت خیلی از افراد بودند که به هنر روی آوردند و خود را از این انزوایی که کرونا باعث شده بود رهانیدند و به جرگه هنر مندان پیوستند و آثار زیبایی را هم خلق کردند و توانستند از این فرصت به خوبی استفاده کنند و خودشان را در هنر پیدا کردند.
آیا با خطوط خلق شدۀ امروزی ارتباط برقرار می‌کنید؟
بله. به نظر من هنرمند نباید در آموختن و خلق کردن خودش را محدود کند. باید انعطاف‌پذیر باشد و ایده های جدیدی را خلق کند و به پیشرفت هنر و بروز بودن آن تلاش کند.
حرف آخر؟
عاشق هنر هستم. با هنر زندگی می‌کنم .همیشه در حال یادگیری و آموختن هنر هستم. یک کلام، هنر پایانی ندارد.
موفق باشید